Al dromend rijk levend

Volgeladen en met grof geweld weer uitgepakt zo voelde ik me jarenlang, tot voor kort. Ik ga het je proberen te vertellen.

Van dag tot dag en week naar week. Leven in het heden heb ik altijd al gedaan.
Heb nooit de kunst beheerst om ook maar een half jaar vooruit te durven denken laat staan te organiseren.
Wellicht een ergernis voor mijn familie en naaste vrienden of eventuele partner, maar is voor mij iets heel normaal.

Ik leef nu en in het nu en je weet immers nooit wat de morgen je brengen zal. 
Ik weet nog goed hoe ik samen met een goede vriendin in een ver verleden over onze toekomst durfde te speculeren.
Hoe zullen wij zijn als we 50 zijn?
Waar en met wie en hoe en wanneer, dat soort diepere wijsheden van een mensen leven. hahah
Het was meer een ijdele hoop destijds in een leven wat meer bestond uit overleven dan echt te leven.
Helaas heeft zij die leeftijd nooit mogen halen. Hadden wij dat destijds geweten dan had het leven er heel anders uitgezien denk ik nu.

Dat beschrijft denk ik wel waar het hier in wezen om gaat.
De kunst om vanuit het overleven je in het te leven heden een toekomst voor je te leren zien in het leven wat je het liefst zou willen leven.
Dromen genoeg. Ik ben echt een dromer, altijd al geweest. Het houdt mij staande en geeft mij moed,  kracht en levenslust.
Probeer mij niet te breken want ik vecht tot op het bot.
Probeer nooit mijn dromen af te nemen, want ik herrijs als een feniks uit de as van de door jou bij voorbaat al verloren aangegane strijd.
Mijn naam die ik heb gekregen omschrijft het feilloos "Strijdster", hoezo geloof je niet in Het Lot....

De essentie van mijn bestaan roept om rechtvaardigheid, eerlijkheid en geluk. Het dromen van een ideale wereld om mij heen en met de mensen van wie ik hou. Het leven zo te kunnen leiden dat je je veilig voelt en tevreden bent met wat er is en wat je ervan weet te maken.
Soms door keiharde lessen in het leven worden deze zaken nog eens heel duidelijk voorgespiegeld door je werkelijke doel in het leven an sich.

Mijn leven gekenmerkt door vele ups en downs, geluk , avontuur, vol levenslust maar helaas ook heel veel verdriet, teleurstellingen, pijn. Genoeg om je soms als mens te doen twijfelen aan je bestaansrecht. Ik heb me wel eens afgevraagd, wat heb ik in Godsnaam voor afschuwelijks gedaan in vorige levens om het in dit leven 100-voudig te moeten goedmaken en te herbeleven of in de schoenen te moeten staan voor al het leed wat ik ooit anderen zou hebben aangedaan. Je kent het wel, God straft! Nu of in je leven hierna te volgen....
Het zou wel makkelijker zijn om niet te geloven in een volgend leven, of in God of in überhaupt iets. 
Als een zombie door het leven, heeft ook zijn charmes blijkbaar want ik kom en ben er genoeg tegengekomen in dit leven. Die het gewoon  hebben opgegeven en zich laten meevoeren door de troosteloosheid van hun eigen geloof of ongeloof, hetzij in zichzelf of in de ander.
Die zich letterlijk verzuipen tot een langzame ogenschijnlijk toch nog een lollig levenswaardig verblijf op deze wereld en hebben zichzelf verheven tot fervent afnemer des geneugten des levens.

Maar ik dwaal af.
Oh ja vooruit kijken in het leven. Dat heb ik nu deze laatste verkwikkende jaren van mijn leven wel geleerd. Nood gedwongen wellicht, maar ik kan het nu wel! Mijn dromen zijn des te groter en levensvatbaarder dan ooit.
Ik kan terugkijken naar mijn leven en zelfs trots zijn. Vandaag is het goed en morgen nog beter.
Kom maar op met de toekomst, ik ben er helemaal klaar voor!
Met open armen vol vertrouwen en krachtige woorden vol levenslust sluit ik mijn gedachterijke gemompel nu af en zweef ouderwets naar mijn leven van morgen toe. Het ga je goed!

Namasté  ♥ 

©Jadja

Nachtstrijd

©Jadja

Het tomeloze slepende ritme met zo af en toe een kleine onderbreking kleurt mijn nacht.

Het waar, het wie en het waarom sijpelt zachtjes door de spleetjes van mijn gesloten wimpers.

Godverdomme! Het floept eruit voor ik het zelf door heb, gevolgd door een diepe zucht.

De kou neemt mijn eenzame lichaam over wanneer ik mij poog om te draaien.

Wat een helleveeg van een toestand is dit. Tussen de vormen van mijn lijf en de dekens ontstaat er een koude luchtstroom die mij tergt tot op het bot. 

Er lopen golven van overheersing door de ijstijd over mij heen tot in de puntjes verzorgd. 

Don Quichot gaat hier ten strijde en overmeesterd de kwelgeest dankzij zijn vurig hart.

Een diepe frons van mijn slapen tot het middelpunt boven mijn neus laat zijn sporen na, voor eeuwig en van ooit.

Geen crème is hier tegen bestand mijn vriend de tijd, vol zorgen en kommer. Misschien een botox'je dan. Het ene gif die het andere doet overtreffen wat resulteert in een uitgewist voltooid verleden tijd.

Op mijn rug dan maar weer. Mijn trouwe overspannen deelgenoot vol van verhalen en mededogen, hij laat me niet in de steek.

Dankbaar voor zijn kunstdeeltjes gezegend en met liefde ingebracht, nog immer standvastig duurzaam.

Ja dat voelt vertrouwd en veilig aan. 

Mijn adem zakt langzaam af naar mijn buik en neemt diepe halen van het kostbare zuurstof in de toch al enigszins bedompte ruimte.

Ik val weg in een wereld die niet van hier is en geef mij over aan de goden van mijn dromen.

Morgen is morgen en nog mijlenver weg, soms ontastbaar, soms zo gewenst.

©Jadja

Uithuilen en opnieuw beginnen

Gefrustreerd door weer een afwijzing te verwerken hebben gekregen, laat je het bijltje gewoon keihard op de grond kletteren.Waarbij de echo van het metaal wel tot 12 x door galmt in je inmiddels lege hoofd en hart.
Te veel eigenlijk om het nog leuk te blijven vinden.
Ik kap ermee, dacht je nog hardop. Genoeg is genoeg!
No more Drama zingt Mary J. Blidge, vanuit de tenen regelrecht door merg en been. 
Luid en duidelijk weerklinkt het herkenbare drama van haar leven.

Ik kap er nu echt mee, hoe vaak heb je jezelf al wel niet die belofte horen maken?
Ontelbare keren! Je kijkt nog eens kritisch in de spiegel, ben ik dan zo afstotelijk? Zo ongelofelijk wanhopig? Zo'n onmens? Ben ik dan zo blind of naïef of heb ik dan totaal geen mensenkennis?
Zo hardleers?
Ja waarschijnlijk wel. Na alle maten, kleuren, vormen en variaties te hebben leren kennen, te hebben ontmoet, te zijn verleid, om de tuin te zijn geleid en  wel/niet bewust (blijft een discussiepunt) er te zijn "ingestonken".
Keer op keer. 
Kappen met die handel! Je wil dit niet meer, nooit meer!!!!

Vol goede moed ben je begonnen met een nieuwe start.
Een nieuw begin van de rest van je leven. El positivo!
En dan gewoon keihard als de 1e de beste tegen een metalen vriesdeur aan lopen en vervolgens verbijsterd achter blijven.
Als een leeggelopen vat die vol sprankelende lichtjes zat waarin de vlinders welig tierden. 
Tot ze het licht hadden gezien en acuut dood neervielen. 
Het bleek een eendagsvlinder, halve jaars-vlinder of een jaarsvlinder te zijn geweest. 
Ze leken prachtige beloftevolle kleuren te hebben, maar schijn bedriegt altijd! Die kleuren bleken maskers vol lagen van angsten, bedrog en schijn te zijn. Waarbij de allerbeste sporenzoeker nog bij zou kunnen verdwalen.
Life is a bitch, of was het toch karma? 
Of zag je het toch goed en trokken zij zich ineens terug, de welbekende spijtoptanten? 

Been there Done that. Lesson not yet learned!
What the fuck just happend over there? 
Of beter gezegd over here?
Een bijna verwoestende lawine van gevoel en begrip overspoelde de kusten van het verlaten strand van je leven.
Het bleek echter een onbewoonbaar eiland te zijn.
Daar zit je dan weer, ballonnen geklapt. Naar zuurstof happend.
Illusies lossen zich op als een damp boven het warme zeewater van je verwachtingen. 
Fuck it! Leck mich am arsch! 
Krijg de bimbam en het heen en weer er gratis bij.
Er is maar 1 remedie tegen, uithuilen en weer opnieuw beginnen!

©

Memory lane

Out there somehow it drops out of flow

Taking me down on a memory lane

Never ever thought it good be so……

Flushing it all though the drain

Twenty years have been passed by

Always searching for good and bad

Still wondering the how and the why

Swallowing my tears of going mad

You never told me the real story

I just kept going and guessing

Now I hear don’t you worry

Although life has been missing

©

Vriendinnen en mannen

Er was eens een vrouw die een paar leuke vriendinnen had, die altijd voor haar klaar stonden. Voor plezier, maar ook voor de mindere dagen zal ik maar zeggen.

Elke weekend ging ze op pad met haar clubje mede jachtgenoten voor een avondje vol lol, dansen, drinken en mannen kijken. Ze had een vast ritme, vaste kroegen en vast clubje mannelijke aanbidders of mannen die zij wel graag zou willen, maar niet aan de haak wist te slaan. Nee kijk, daar had ze nu haar vriendinnen voor.

Haar vriendinnen had ze zeer goed uitgekozen en afgewogen op haar tactieken. Een blonde dame gemiddeld knap, slank en niet te bijster intelligent. Een donkerharige, wat gezetter, overal het hoogste woord,was een echte grapdoos en niet onknap ook. En een rossige, lange slanke met een rustige natuurlijke schoonheid waar mannen direct naar kijken met bewondering. En dan was zij daar. Donker haar, gezet niet echt knap, maar wel heel slim, gevat en berekenend.

Als dit stel op pad ging dan was het al snel een dolle boel. Meestal stond er direct een aardig groepje heren om de dames heen. Het maakte niet uit van wat voor een afkomst of huidskleur ze waren.  Soms zat er wel eens een man tussen die bovengemiddeld was in uitstraling en dat bleef dan niet lang onopgemerkt.

Die man was dan een soort uitverkoren en de jacht kon beginnen. Nu kon je nog zulke goede vriendinnen zijn, maar als het om de mannen ging was die band erg snel vervaagd. En werden er nogal eens wat grenzen overschreden.

Diegene met het meeste lef en wanhoop ging als eerste aan de slag. Geen enkele versiertruc werd geschuwd. Meestal met een resultaat dat ze met de minder aantrekkelijke vrienden van de uitverkorene stonden te zoenen ergens in een hoekje.

De uitverkorene had zelf zijn zinnen gezet op iemand en wel de stilste van het stel. Echter die had geen haast en gunde haar vriendinnen ook wel een lolletje. Maar hij wist van geen wijken.

Na de hele avond zijn best te hebben gedaan kwam het uiteindelijk toch nog tot een afspraakje.

De andere vriendinnen waren inmiddels wel wat groen van jaloezie geworden en deden werkelijk alles om alsnog deze uitverkorene voor zichzelf te winnen. De vrouw haar rossige vriendin bleek prijs te hebben en kon dat en haar niet uitstaan, want eigenlijk was ze heimelijk stik jaloers op haar goede vriendin. Eigenlijk had ze ook een pesthekel aan haar, want ze was een schoonheid, puur natuur, slank, heel begaafd op meerdere vlakken en bovendien supermooi slank en vrouwelijk gebouwd.

Inmiddels kon de vrouw het tafereel niet meer aanzien tussen haar rossige vriendin en de uitverkorene en besloot tot de meest ontwikkelde kom hier en nu ben je van mij tactiek. De welbekende overval en haal binnen techniek.

Ze stapte wat naar achter en ging vervolgens met een gericht doel regelrecht op de uitverkorene af die net even alleen stond en hing binnen 2 seconde al kwijlend om zijn nek. Al haar charmes tentoonspreidende. De arme sloeber had geen kans om adem te halen, want ze pakte hem direct boven op zijn bek. Ze draaide zichzelf als een soort wurgslang om zijn edele delen en hoppa kat int bakkie! She did it again…………..

Haar goede vriendin verbijstert achterlatend verdween zij met de uitverkorene naar buiten. Ze keek nog heel even om, met een uiterst triomfantelijke blik in haar ogen en een glimlach van oor tot oor. 

Ja, daar had zij nu vriendinnen voor……………….

©

Rode zandkorrels

blootsvoets lopend

stap voor stap

ervaar de korrels

meer en meer

het verdringt elkaar

de tenen spreidend

wie mag eerst

of allen nog een keer

pas op een indringer

een vals mispunt

stekend in je zolen

tot bloedens toe geraakt

de stappen verdwenen

een sprong  gearriveerd

begeleid door 1000 vloeken

zakdoekjes vol vergaard

een bonk als gevolg

een kuil op de plaats

2 handen om je kwetsuur

gejammer overheerst

je veegt traag wat af

bekijkt de schade

het mispunt er weer uit

is direct verplaatst

de lol is er vanaf

het water komt je tegemoet

dan maar even pootjebaden

au dat was niet zo slim

en net zo kut als dit gedicht

©

Zennnnnnnn's up

Zeg zennnn jij eens fijn lekker een stukje op. Je zit mijn aura te vervuilen. Je trekt mijn hele Up-modus leeg.
Al mijn chakra's slaan op hol. Focking energie-vampier dat je bent. Ik krijg spontaan déjà vu's en poltergeist verschijnselen van je.
Ik voel dat mijn innerlijk mij zegt dat ik je los moet laten..............

Ja zo kan ik er nog wel een paar op noemen! Heb je nog even?

Met andere woorden wil ik je gewoon eigenlijk eerlijk zeggen dat je me niet meer boeit. Je kost me meer energie dan dat ik van jou ontvang. Ik krijg letterlijk pijn in mijn maag van jou en jouw aanwezigheid. 
Je beneemt mij de ademvrijheid door jouw voor mij negatieve input en aanwezigheid..........
Je past gewoonweg niet meer in mijn straatje en ik wil je uit de weg. Kssssssttttttttttt!!!!

Het maakt ook helemaal niets uit.
Je zult altijd een ander kwetsen, tenzij diegene  hier wel degelijk met voorbedachte rade aan is begonnen. 
Dan haalt diegene gewoon zijn of haar schouders op en gaat verder naar de volgende! 
(heb je nog heel even.........ok ik zal geen namen noemen, ijskoud door naar de volgende, alsof jaren vriendschap of relatie geen fuck hebben betekend!)

Ja herken je ze al? 
Ik heb ze ook gehad hoor, rijen dik, hordes vol. Zogenaamde vrienden of een aantal geliefdes.
Die allemaal een graantje van jou mee willen pikken omdat je zo aardig bent, zo lief, zo creatief, zo mooi en zo vindingrijk en zo talentvol.want dat hebben zij namelijk niet.......(ja hoor hebben zij ook, ergens diep zitten, maar niet genoeg of ze zijn het ergens in het leven kwijt geraakt en daarom ben jij zo aantrekkelijk)

Ja hoppa nog zo een:
Opposites attract! Right! NOT dus!! Regelrechte Bullshit! 
Ik heb iets nodig en Plop daar kom jij toevallig aanzetten op het juiste moment. Laat dat nu net handig zijn!
Je speurt en wroet even flink af in het brein en het leven van je nieuwe energie bron to be want je meend eiets te zien in die ander toch? Ja hoor, KLIK daar is het dan! 
Jaaaaaa dat stukje wil ik, ikke ikke ikke en de rest van jou kan lekker stikken.

Oke, ik schets hier het een en ander vrij lomp of bot, I know. 
Maar dat is het leven nu eenmaal, lomp en onbehouden. Keihard en egoïstisch. Cynisch? Nee hoor, heel realistisch vrees ik.

Maar toch hou ik van je, ik ben eigenlijk een heel fervent Zennnnnnnn figuur. 
Ik heb geleerd te vergeven, vergeten nog niet, maar dat is vrouw eigen .
Ik zie je wel verschijnen als je wat nodig hebt van mij. 
En ik zal jou op jouw beurt ook heus wel gaan vinden als ik wat van jou nodig heb. 
Zo gaat dat in het leven. 
Nu kunnen we allemaal mooie goddelijke of psychologische termen hiervoor gaan verzinnen ten kosten van duizenden euro's aan onderzoeks-gelden en therapieën en heel veel verloren kostbare tijd, maar lieve mede-energievreters, het leven is eigenlijk zo simpel. 
Het is leven of geleefd worden, eten of gevreten worden. Nemen of geven en zeldzaam geven en nemen.

Dus doe mij een lol, schuif dat masker lekker opzij, gooi het in de vuilnisbak en kom oprecht voor je ware intenties uit. 
Huh? Intenties?
Ja dat is hetzelfde als je werkelijk doel, dus dat je mensen nodig hebt ergens voor, voor wat dan ook.
Herken, erken en accepteer maar gewoon dat ook Jij een doodnormale energie lifter ben of uitvreter of oplaadstation of bevoorrader. De een zal iets meer vragen of jatten of geven dan de ander, ook dat is het recht van de sterkste of de zwakste, het is maar net hoe je het bekijkt.
Je kunt het ook als een soort van ruilhandel zien, ik wil dit van jou en jij krijgt dat van mij.

Welkom in het ware leven, de realiteit van het zennnnnnnnnnnnn zijn!
Blijf wel van elkaar houden en respecteren, want je hebt mekaar allemaal nog heel hard nodig!!! 
Laat dat na dit relaas nu wel heel duidelijk zijn.

Namastè Holladiyee (met een vette knipoog, groet zij u)

©

Innerlijke pracht

Door de poort van het ongewisse reikt een nieuwe kans

Een ademloze stilte vervult van een gouden glans

Dansend van besef dat het altijd weer goed komt

Zwijgende vrede als een  glimlach op je mond

Het stellige weten van de passen van het nog onbetreden pad

Veegt het met tederheid de rimpels van je angsten glad

Het spitsen van je oren strelen de ruisende gedachten

Je voelen verzadigd het toetsen van je innerlijke krachten

Je komt thuis daar waar de schoonheid overheerst door zijn pracht

De gelukzaligheid je trakteert en er niets meer van je wordt verwacht

©

Universal Love

@Artist Dutch female
painter

The universe opens upon my fantasy

Couldn't expect anything so largely

Softly sliding your fingers touching my strings

The vibration of your voice steering my wings

Make me realize it's been a long time goal 

It's time to reconnect from soul to soul

Balancing between the breath of hunger 

The choice of softness makes the aching stronger

Desire feeding me endlessly on and on

And the reality hopeful  sounding like a song

Make me feel like coming home

Everything is much lighter even I'm alone

No words needed just a look of the eye

Telling me stories about the how and why

I'm calling out for you it's alright

Take your time and be yourself so bright

Till we meet in a certain time

We both can say you're soul fits to mine

©

Monsieur Bean

Stel je eens voor, zit je midden in de Franse Bourgogne. 

In een auto met zijn vieren, al uren in de bloed verzengende hitte, op zoek naar een oud stekkie waar mijn reisgenoten zich een jaar of 30 geleden hadden verloofd……….

Hele discussies en verwarring omtrent de route die zou moeten worden gereden. Maar goed. 

Stokbroodje of wat achter in de auto, paar flessen wijn en natuurlijk konden de Camembert en Brie niet achterblijven. 

Aangezien wij vanuit familiegewoonte gewend zijn om altijd overal op voorbereid te zijn onderweg, was er een grote hoedanigheid aanwezig aan messen, borden, glazen en ander handig gereedschap en gebruiksartikelen, waarvan je later denkt ….waarom……. waarom sleep ik altijd van die zooi mee, die dingen dus!

Omdat we al een dag of wat hadden vertoeft in de Bourgogne en ons hadden gesetteld in een hotelletje midden in het dorp vlakbij onze favoriete Cave, was de meligheid alom aanwezig.

U snapt dat er al menig liter wijn doorheen zat in die dagen en we nu even die dierbare en sentimentele plek op wilde zoeken. Ook op dringend verzoek van het eeuwig verloofde koppel.

Ik meen mij te herinneren dat zij juist op die dag van onze tour hun jubileum hadden!

Er werd een hevig en uitgebreid repertoire in de auto gezongen, geschreeuwd en geblert van heb ik u daar! 

Alles is zo’n beetje wel de revue gepasseerd. Ik deed vrolijk mee, maar was zo op dreef en kon mijn beurt bijna niet meer afwachten, mag ik nu, mag ik nu????

De verveling sloeg intussen al toe en ze waren het zat. 

Mijn kans! Jaaaaaaa eindelijk kon ik mijn debuut maken.

Ik zette mijn naar mijn mening perfecte imitatie neer van Mr.Bean!

Al lachend om mijn eigen humor, liepen de tranen van het lachen al snel over mijn wangen.

Maar de rest van mijn gezelschap was intussen al quasi chagrijnig geworden en besloten dat ik mijn mond maar moest houden.

Me van geen enkel kwaad bewust, poogde ik toch stilletjes mijn mini imitatie in de auto los te laten…

Ik werd terstond op mijn plaats gewezen en het zwijgen opgelegd. 

Mijn tranen van de slappe lach, die ik wel had dus, droogde spontaan op en ik voelde me hoogst verontwaardigd!

Ik snapte er niets van! Vond het bijna perfect wat ik deed, een 1 op 1 imitatie! Maar mijn talent werd niet erkend en de sfeer was al snel in gesnauw hou nou eens op tot hou je bek omgeslagen.

Maar ja diegene die mij een beetje kennen, gaf ik de moed dus niet op natuurlijk………. 

Ik heb in mijn eentje heel stiekem op de achterbank, toch binnensmonds mijn Mr. Bean momentje zitten uitvoeren en was mijn eigen hard lachende tot tranen geroerd publiek!

Ik had gewoon pijn in mijn buik van de pret! 

Al was dat niet geheel tot plezier van mijn reisgenoten. 

Afijn, wij zijn uiteindelijk toch nog aangekomen op de heuvel onder de boom bij de picknickbank……..

Heheh, de rit was lang, heet en zeer bewogen. 

Met veel plezier alle vreterijen uitgepakt en de rest aan drinkwaren. Ons heerlijk aan tafel neergezet en ja ………….

God was was het daar mooi!!! 

Helaas was er op dat moment geen schaduw en de hitte was op zijn sterkst.

We hebben wat rondgelummeld en een toost uitgebracht.

Ja het was tenslotte feest, niet waar!

Ik herinner me mijn teenslippers nog in de hete zon met al dat stoffige fijne steenzand, vol met zingende krekels en wespen, heel veel wespen!!!!

Ja tijd om op te stappen! De fun was er wel een beetje vanaf. Het mooie romantische plekje van toen , was in het heden niet meer zo mooi en eigenlijk flink dor en kaal!

Nog snel wat gegeten en gedronken, plasje in een verdord struikgewasje..en hoppa weer richting auto!

nou je begrijpt het wel……………..weer die lange rit terug!

Elke toon die maar uit mijn mond kwam werd direct afgekapt en ik werd verbannen naar het land van no more Mr. Bean!!!

Gelukkig is het allemaal achteraf toch heel leuk geweest, zoals dat meestal dan is. 

En we hebben ons in het hotel opgefrist om daarna fantastisch te gaan dineren op het dorpsplein in het lokale restaurant. Suprême!! Fantastique!!! 

Dan heb ik het over het eten en de wijn……………….

Het water loopt me nu alweer uit de mondhoeken als ik daar aan terug denk.

Het was een top korte vakantie die altijd werd gecombineerd met het halen van een paar honderd liter Bourgondische wijn, die we dan thuis zelf bottelde!

Maar tot op de dag van vandaag…………..

Zodra ik Mr. Bean zie, komt er spontaan een glimlach van oor tot oor bij mij tevoorschijn en ik kan het weer niet laten……………..

©

Nachtmonsterlijk gedag

Het is stil in mij

Diep en donker

Ik huiver de duisternis van mijn gedachten

Ik verafschuw de nachtmerries van mijn leven

Als een misplaatst scenario in een foute film

Iets wat vertrouwd hoorde te zijn

Bleek geen vriend maar vijand

Het achtervolgt mij nog nachtelijks

Een monster in een menselijk gedaante

De duivel in persona met al zijn charmes en verraad

Waar ik mijn vertrouwen aan gaf

Vertrapte deze het met alle gemak

In elke scheur, in elke wond

Zout strooiend met veel plezier

Om daarna de vermoorde onschuld te prediken

Mijn overlevingsmechanisme is al snel versleten

De 1e driftbui als een donderwolk 

Overschaduwend zo intens groot

Tranen hielpen mij niet meer

Mijn ziel lag al tot op het bot bloot

De ongemeende excuses en beloftes puur voor de vorm

Intens gemene sneren en vernederingen als dagelijkse kost

Doorgaan tot ik begon te janken en letterlijk brak

Dat was voor jou het overwinnings-signaal 

Doel bereikt, missie wederom geslaagd

Het werd van kwaad tot erger

Van dreigen kwam de hand van de duivel

Machts- en kracht-misbruik was schering en inslag

Beviel het jou niet dan donderde het in Keulen

Hielp dat niet dan smeet je met spullen naar me, als vanzelf

Het lag namelijk altijd aan  mij, schreeuwde je dan

Jij lokt mij uit, jij dwingt mij er toe

Jij zorgt dat ik je mishandel, verneder en misbruik

Niet ik, nee ik ben de liefste heh mam…

Nee hoor zoiets doet mijn jongen niet, klonk dan het moederloze verweer

Hoe verknipt, verkreukeld en gestoord kun je zijn

Om een ander mens zo te doen behandelen 

Zonder enige vorm van geweten, compassie en spijt

Nu dan ineens alles aan je opvoeding te wijten

Opgestoken excuus van je verplichte therapie

Ja het kleuterdom ben je al lang gepasseerd

Maar in jouw hoofd zit het als beton gegoten

Voor eeuwig verdoemd tot het kinderlijk loos zijn

Nooit volwassen te kunnen worden, te gedragen en te voelen

De schuld van je eigen jeugd simpel genoeg te misbruiken

En ik, ik kruip langzaam weer omhoog naar het leven 

Vertrouwen is nog moeizaam, maar het ontwaakt

Stapje voor stapje kom ik wel verder

Een leven na, is nu het streven

Teveel eer, als je het mij vraagt

Terwijl de zon nu weer gaat schijnen voor mij

Poog jij die nog steeds te overschaduwen op afstand

Jouw kansen heb je ten volste al benut 

Om te parasiteren te stelen en te verbrassen

Nooit meer geef ik jou die mogelijkheid nog weer

Deze gedachten hier als wondvocht verspreid

Zijn mijn eigen puzzelstukjes van deze heftige tijd

Alleen door mij  te gebruiken en te doen leggen

Mijn bouwstenen om te kunnen en willen helen 

Daar blijf jij mooi vanaf, zo zet ik het hier neer

Jij hebt allang weer een nieuw slachtoffer getroffen

Zoals er nog velen na haar zullen komen 

Steeds weer hetzelfde patroon volgend

Tot de dag daar komt dat het jouw laatste zal zijn

En jij je eigen demonen mag gaan ontmoeten

©

Respectvol

© Hedwig Maksymiak

Verstilt, verdwaald, vertwijfeld en verdwaast

Het leven als het ware uit je gezogen 

Door een windvlaag van het lijden vervlogen

Restte alleen nog een taak op het laatst

Een strijd vol onmacht gestreden

Je geest al weg als in je verre dromen

Je lichaam aangetast, door ziekte overgenomen 

Zag  je meer en meer vervagen als het verleden

Ik zal je gaan missen

Niets van jou eigen meer herkenbaar

Je humor, je unieke kijk op het leven

Je prachtige verhalen steeds weer her te beleven

door jou zo smakelijk verteld en echt waar

Onze urenlange gesprekken vol lol

breed gemêleerde onderwerpen om het even

Een verrijking van mijn nog verder te leiden leven

Ik  glimlach jouw geleefde leven levensvol

Ik ga je missen

Voor de kleur die je wist te geven en nog steeds maakt

Dank je voor wie je bent geweest 

En voor altijd zal blijven bestaan in mijn geest

Voor alle levens die je hebt geraakt

ik mis je

©

Nachtdauw

©Foto Marieke Samuels

Al dwalend door het onzichtbare, roep ik jou.

Het is nog vroeg in de nacht.

De ochtenddauw maakt al heel langzaam zijn entree.

De druppels vallen uit mijn haar op de kraag van mijn jas.

Ik zie niets op mijn pad waar mijn ogen mij dienen te leiden.

Daar waar mijn antenne wel de signalen op weet te vangen.

Een nachtelijke dans van een vleermuis verstoord mijn stilte.

Zij ruist als een schim aan mij voorbij.

De mist van de nachtgoden strooien blokkades op.

Ik steek mijn armen vooruit om voorzichtig aftastend verder te schuifelen.

Ik fluister jou..........waar ben je nu?

Ik hoor het kloppen van mijn hart, die overstemt mijn onbesuisde zoektocht.

Ik voel je in mijn nabijheid, jij zwijgt de duizend doden.....

Ik kan je bijna zien en aanraken. Weet dat je me geheel anoniem beloert.

Mijn huid protesteert, het is koud nat en moe.

Ik geef het op, voor nu...........

En zeg je dat ik je aanwezigheid heb bemerkt.

De echo van mijn stem galmt in de mist.

                                Ik druip af, voorzichtig maar wel gerust.

Met een nog laatste diepe ademhaling, ruik ik de toekomst in de atmosfeer hangen.

Till we meet again!

Langzaam draai ik het slot open en ga mijn veilige oord binnen.

Droog mijn haren af en trek mijn doorweekte jas uit.

Ik sta voor het raam en tuur in de donkere nacht....

Me afvragend wanneer jij de warmte binnen komt proeven….

©