Nachtstrijd

©Jadja

Het tomeloze slepende ritme met zo af en toe een kleine onderbreking kleurt mijn nacht.

Het waar, het wie en het waarom sijpelt zachtjes door de spleetjes van mijn gesloten wimpers.

Godverdomme! Het floept eruit voor ik het zelf door heb, gevolgd door een diepe zucht.

De kou neemt mijn eenzame lichaam over wanneer ik mij poog om te draaien.

Wat een helleveeg van een toestand is dit. Tussen de vormen van mijn lijf en de dekens ontstaat er een koude luchtstroom die mij tergt tot op het bot. 

Er lopen golven van overheersing door de ijstijd over mij heen tot in de puntjes verzorgd. 

Don Quichot gaat hier ten strijde en overmeesterd de kwelgeest dankzij zijn vurig hart.

Een diepe frons van mijn slapen tot het middelpunt boven mijn neus laat zijn sporen na, voor eeuwig en van ooit.

Geen crème is hier tegen bestand mijn vriend de tijd, vol zorgen en kommer. Misschien een botox'je dan. Het ene gif die het andere doet overtreffen wat resulteert in een uitgewist voltooid verleden tijd.

Op mijn rug dan maar weer. Mijn trouwe overspannen deelgenoot vol van verhalen en mededogen, hij laat me niet in de steek.

Dankbaar voor zijn kunstdeeltjes gezegend en met liefde ingebracht, nog immer standvastig duurzaam.

Ja dat voelt vertrouwd en veilig aan. 

Mijn adem zakt langzaam af naar mijn buik en neemt diepe halen van het kostbare zuurstof in de toch al enigszins bedompte ruimte.

Ik val weg in een wereld die niet van hier is en geef mij over aan de goden van mijn dromen.

Morgen is morgen en nog mijlenver weg, soms ontastbaar, soms zo gewenst.

©Jadja