Ik sta met een jonge man langs de kant op een soort verhoging met een metalen leuning of hek ervoor, te kijken.
Gewoon mensen te observeren.
We zeggen niet veel tegen elkaar.
Ik voelde me een beetje een vreemde eend in de bijt.
Op een moment wijst hij naar een groep jonge mensen die aan komen lopen en neemt mij mee naar beneden.
We lopen op de groep af en iedereen zwijgt.
Ik herken 2 jongens uit mijn oude dorp. Maar in die groep waren zij nog heel jong, een jaar of 12 denk ik. Ik zei mijn begeleider, hé die ken ik uit mijn dorp.
We lopen door een stad, het lijkt mij Amsterdam.
We lopen met de groep over een druk plein en we steken via de voetgangers plaats een drukke weg naast het plein over.
Ik loop alvast vooruit om mij zijdelings op te stellen om zo de groep de juiste kant op te leiden.
Als een soort verkeersregelaar.
Mijn begeleider loopt er achteraan, met zijn armen om diverse mensen heen. Geruststellend maar zwijgend.
Op een gegeven moment stopt hij en gaat tegenover de groep staan, met mij naast zich.
Hij kijkt naar de groep mensen.......en zwijgt wederom
Ik zie een jong meisje en een jonge knul die kijken ons vol verwachting aan.
Een glimlach van herkenning verschijnt op het gezicht van de jonge knul en hij loopt op ons af.
Het meisje kijkt diep, heel diep onderzoekend in ons beider ogen of ze ons wel herkent en vertrouwd.
Eerst wordt mijn begeleider onderworpen aan een heel indringend onderzoek. Als een wild dier die in een bos heel voorzichtig een wezen afsnuffelt om te kijken of het geen gevaar oplevert.
Mijn begeleider was goedgekeurd, na enige begin-twijfel kwam er ook bij haar een glimlach en zij deed een stap opzij. Toen was ik aan de beurt.....ik voelde me hoogst ongemakkelijk en dacht, hé jij kent mij toch wel, want de jonge had ik wel herkent, waarvan weet ik niet.
Maar die kende ik gewoon.
Het meisje keek mij aan en wilde achter mijn ogen kijken zo diep snuffelde ze me af.....
Ik kreeg het voordeel van de twijfel, maar eigenlijk wist ze het nog niet zeker met mij.
Ze verschuilde zich wat mensenschuw achter mijn begeleider.
De rest van de groep verdween ineens als in een soort mist en de twee jonge kinderen stonden bij ons, als zijnde uitverkoren............
Ik keek mijn begeleider eens goed aan en toen zag ik pas wie hij was.
Het was geen gewone jonge man als wat ik eerst dacht gezien te hebben, maar een Aartsengel.
Een prachtige verschijning, donker half lang krullend haar en hel licht blauwe ogen!
Deze droom is al dagen bij me gebleven en daarom besloot ik hem toch te gaan delen.
©
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Hoi, heb je me wat te vertellen over mijn blog, laat me het gerust weten. Ik bijt (nog) niet ;)