Het nog net geen echt Kerstverhaal (An almost to be Christmas Story )

©

Ik veeg mijn ogen droog met de rug van mijn rechterhand.

Met mijn 1e drie vingers maak ik de dramatische beweging af en

neem het vocht weg.

Het is een hopeloos, nutteloos gebaar. Ik hou het niet meer tegen.......

Dan maar met beide handen gespreid en simultaan.

Mijn neus gaat ervan lopen ook die behoeft nu de nodige aandacht.

OMG wat heb ik een medelijden met mijzelf!

Sjonge jonge, ik dacht dat ik al lang geleden als een dorre woestijn was opgedroogd.

De poes kijkt me aan met een blik van "wat moet ik hier nu weer mee aan".

Ik slik alles weg, zoals normaal en meet mezelf nu de pose aan van altijd vrolijk, relaxed en optimistisch.

Poes draait haar kopje demonstratief om en vertrekt van haar geliefde  stek.

Ze is het er helemaal niet mee eens!

Alsof ze gaat schuilen voor de komende storm.....

Ik draai mezelf maar snel wat stevige muziek, waarop ik me als een verdwaasde tiener

af kan reageren.In de woonkamer, headbangend en al!

Ik werp een blik op het raam en besef me dan dat misschien mijn geheime stalker wel eens met zijn nieuwsgierige neus

tegen het raam aan geplakt staat te kwijlen. Zijn ogen wijd opengesperd van afschuw en verlangen......

Dus zet ik de boel nog even een tandje harder en mijn paardenstaart maakt prachtige krachtige bewegingen, die een compositie volgen

van mijn algehele staat van zijn.

Ik pak je foto die ik stiekem heb gejat, als een puber loer ik er naar. Hopeloos verloren en ja hoor daar gaan we weer...........

Ik mompel wat, zelfs voor mijzelf iets onverstaanbaars en ga er maar weer bij zitten.

Mijn hart tikt in de stilte van mijn aanwezigheid.

Jeses! Niet normaal dit!

Mijn spijkerbroek is ondertussen wel aan een wasbeurt toe.

Alle eerlijke en vanuit de ziel geplante tranen met de daarbij behorend portie snotterbellen, sieren nu mijn beide broekspijpen.

Gratis en voor niets!Van oog op hand, naar broek!

Ja, zo gaat die sjit nu eenmaal.

Ik stop en kijk nog eens goed naar je foto. Ik voel de golven op het ritme van de passie uit je ogen stromen.

Die passie die had moeten zijn en nooit is geweest.........

Ja, ik kan er niets aan doen, het maakt me zo hopeloos ingewikkeld.

Dankbaar voor het ervaren, gefrustreerd van de non-momenten.

De dromen vol verlangens, het intense delen, megaloze hartstochtelijke passie......die blijven helaas verschijningen van de nacht

Ik ben vertwijfeld, maar dan met een toefje van extase.

De poes kijkt op vanaf haar schuilplek. Ok de kust is weer veilig! Zij vleit zich op de grond aan mijn voeten.

Alsof zij me wil zeggen, kijk eens vrouwtje, ik ben er toch nog voor jou!

Ik voel mijn mondhoeken naar boven oplichten en ben zo gelukzalig in de war!

Het zal de tijd wel duren, traan voor traan, glimlach voor glimlach........

Zou zo graag..........

 ©

Wonderlijke wereld

Ik heb vandaag alles eens flink door gelucht, alle ramen en deuren tegenover elkaar open gezet.

Het pad aangeveegd en de tuinbankjes van de neergevlijde herfstbladeren ontdaan.

Ik kijk eens even in het rond in mijn prachtige tuin. Wat een genot om in te mogen vertoeven!

De prachtige oude bomen staan er zo trots bij en overal komen er de paddenstoelen in groepjes of alleen tevoorschijn.

Ik haal even diep adem en voel me intens gelukkig. Mijn hondjes kijken me verwachtingsvol aan en houden hun kopje schuin. “Gaan we nog even een stukje lopen vrouwtje?”, lijken ze me te vragen…….

Ik haal mijn poncho over de rugleuning van de rustieke schommelbank weg en sla deze over mijn schouders. Ik schuif mijn klompen uit en ga even zitten om mijn wandelschoenen aan te trekken.

De hondjes worden langzaam gek van ongeduld, want ze weten wat er zo gaat gebeuren. Ook de poezen kronkelen inmiddels al snorrend om mijn benen heen.

Klaar om te gaan, let’s go! En weg zijn ze, besnuffelen elke plant en boom alsof ze hier nooit eerder zijn geweest, tong uit de bek hangend en een grijns van oor tot oor. Ook de meerdere tuinbeelden worden niet overgeslagen en het pootje gaat dan uiteraard even omhoog, hond voor hond……….

De poezen rennen als dwazen erachteraan. Ik aanschouw dit prachtige decor met een diepe tevredenheid. Ik ben zo ongelofelijk gelukkig! 

Ik raap onderweg af en toe een tak van de grond op en gooi deze ver voor me uit. Ze genieten de rakkers, met volle teugen.

Check onderweg ook even verschillende bomen die ik de laatste wandeling al had opgemerkt. 

Die moet nodig gesnoeid, die mag wel om……...Ja mijn houtvoorraad slinkt al aardig. Ik ben in mijn enthousiasme zo aan het fikken geweest met mijn heerlijke houtkachels, er moet immers ook weer een nieuwe houtvoorraad worden aangelegd. 

Wat is er nu romantischer dan het zagen en hakken van vers hout. De heerlijke lucht en de oerkracht van de arbeid. Om het daarna mooi te stapelen als een waar kunstwerk, zodat het kan gaan drogen voor volgend jaar.

Ik kijk nog eens om me heen. Ach mij hoor je niet klagen met 1 hectare eigen bos, dat is toch fantastisch!

Ik ben inmiddels aangekomen bij een van de vele natuurvijvers, en besluit om even uit te rusten op het oude natuurstenen bankje. Mijn aandacht wordt getrokken door iets bewegend in de waterkant, het zijn wat kleine salamanders die zich terugtrekken uit het water op het droge en zich een schuilplaats zoeken onder het bladertapijt in het bos.

Verderop zie ik een knalrode eekhoorn omhoog schieten. Razendsnel is het beestje uit het oog verdwenen. Ik zie alleen nog een dikke pluimstaart om de boom verdwijnen in een dikke holle knoest hoog in de boom.

Mijn adem stokt even van dit spektakel, de hondjes hadden zijn geur al reeds op gesnoven en waren flink opgewonden. De poezen lagen rustig naast mij op het bankje.

Het wordt inmiddels al wat frisser en ik sta op en besluit om langzaam terug naar het huis te lopen. Ik draai me om en zie al het beestenspul achter me aan hobbelen in een rij, om me dan vervolgens met een spurt in te halen.

Vanuit het bos kom ik over mijn gazon langs mijn prachtig aangelegde Oosterse tuin. Waar de bamboe planten al teder ritselend mij verwelkomen. De windklingels zingen zachtjes een lied op de golven van het herfstbriesje.

Ik loop er rustig doorheen met ontzag voor de stilte die de tuin van nature oproept.

Dan doemt mij de aanblik van het immens wonderlijk stulpje op. Als een soort verrassing, op een plek waar je het niet verwacht.

Wow! Ik verwonder me nog steeds elke dag over dit bijna Goddelijke oord waar ik in leef.

Mijn lijf kleurt warm van de liefde en ik loop naar mijn mooie veranda.

Ik trek daar mijn schoenen uit en pak wat hout mee en loop naar binnen.

Steek alvast een houtkachel aan terwijl ik alles weer sluit, de dag is bijna om…..

Ik plof op mijn asociaal grote lounge bank neer met een heerlijk glas wijn al reeds ingeschonken.

Staar als betoverd in de vlammen. De poezen op schoot, intens gelukkig snorrend en hun nageltjes voorzichtig uitzettend in mijn huisdeken die over mijn benen heen ligt gedrapeerd.

De hondjes liggen heerlijk tevreden op het warme karpet tegen mijn voeten aan.

Mijn blik dwaalt langzaam weg van dit sprookjes tafereel in de kamer, door de rest van het huis………. 

©

Mushrooms in the Fall

©

©

©

©

Hartverscheurend

©

Het kriebelt zachtjes in mijn omgeving, het tintelt en het roept mij.

De atmosfeer verduistert langzaam om me heen ik ervaar een unheimisch gevoel.

Ik begrijp niet waarom ik me zo voel, tot de middag daar is en ik krijg het nieuws.

Ik haal diep adem en recht mijn rug, een zucht vanuit mijn tenen en vervolg mijn weg.

De levenskracht vervliegt langzaam uit haar zwakke lijf met een laatste vaarwel.

Zij heeft het opgegeven op het laatst , ze wilde echt niet meer, haar lijf kon niet meer.

Haar leven was hard, eenzaam en zwaar, 2x weduwe en noch immer krachtig en zichzelf.

Ze kreeg immers een prachtig zonnekind. Een weerspiegeling van alles wat zij zelf had willen zijn.

Ze deelde haar met hart en ziel aan de wereld en ze koesterde haar als een leeuwin.

Mijn hart breekt zachtjes als ik je tranen zie, het verscheurende gevoel diep binnenin.

Ik herken je pijn en leef met je mee, maar hou mij sterk om jou te kunnen troosten.

Achter mijn ogen vloeien mijn eigen tranen van nog onverwerkt verdriet.

Rouw die nog niet zijn weg heeft vervolgd. Nog zoekende, in de wirwar van het leven.

Ik hoor mezelf jou zeggen, laat het maar gaan het is goed....... en sla mijn armen om je heen.

Ik kan jou niet helpen, je pijn niet dragen, maar er alleen maar voor je zijn.

Jou de ruimte geven die ikzelf had gewild en nooit verkregen.

Jou het begrip geven , juist die ikzelf nauwelijks heb gehad.

Troosteloos ben je, nu nog wel... Maar het wordt straks wel iets beter.

Dat is alles wat ik je kan beloven, meer is er nu even niet..... al zou ik willen kunnen toveren.

Daar is vriendschap voor, een luisterend oor, een paar armen om je heen.

Een glas wijn, een zakdoek, met je lachen en met je huilen. 

Ook al wil je dat het over een paar dagen over is, die vreselijke pijn verdwijnt.

Jij je moeder weer kan bellen en dat alles weer normaal is. 

Dan dondert de werkelijkheid keihard naar binnen.

Je raaskalt over en weer, je tranen zoeken het diepste punt.

Je neus loopt een eigen weg en de wanhoop en besef klinkt door.

Je trekt je stilletjes terug onder de dekens, weg van deze wereld terug in de baarmoeder als het lijkt.

Zo af en toe stoot je je tranen onuitputtelijk uit over je schone nachtgoed om diep schokkend weer tot rust te komen.

Je trekt je knieën nog eens extra hoog op om jezelf zo klein mogelijk te maken.

Jouw wereld staat stil en de rest draait rücksichtslos door. Wat jou alleen nog maar meer doet terugtrekken.

Niemand kan jou die pijn doen verlichten. Haal maar diep adem en je zal zien dat je er nog bent....

©

Ijskoude sex

Je bijtende zinspelingen raken me allang niet meer. Je galbakgedrag en gedreig over vreemdgaan ook niet. 

Het suist als een vervelende vlieg langs me heen.
Respectloos projecteer je je frustraties over 

je mannelijkheid op mijn vrouw zijn.

De eeuwige machtsstrijd aangaand wie er zijn zin zal krijgen, wie er vernederd zal zijn, over wie er zal buigen en zijn trots in zal slikken.

Wie zijn grenzen ver voorbij zal gaan om van het gezeik af te zijn.

De tederheid die er ooit was... 

Toen, ver in den beginne, toen je me nog wilde veroveren, me wilde begeren, me wilde koesteren........

Die is allang zoek, verdwenen in de spelonken van je oncontroleerbare drang naar macht, wellust…….

Je eeuwige jacht naar de bevrediging van jouw bestaansrecht.....

Je tekortkomingen straffend naar diegene die je nabij staat.

Al mijn zwakke punten, dus angsten misbruikend als jouw wapen om mij te bezitten, te sturen...

Je talent om mij steeds te manipuleren, zodat ik mijzelf zie verdwijnen, wegkwijnen in een rol die nooit uitgespeeld raakt.

Je ooit liefelijke zachte aanrakingen zijn verharde ijskoude dreigementen geworden die mij fysiek en lichamelijk pijnigen.

Jou kracht is groot, bruut en overheersend.
Mijn zachtheid verzinkt in de poel des wanhoop.

Ik ben een hoer voor jou, zo noem je me ook, dat is jouw haat jegens alle vrouwen in je leven.

Ik voel me ook zo, vies, misbruikt, vrouwloos en heb mijn lichaam losgelaten om jou je zin te geven.

Weg warmte, weg tederheid, weg dromen, weg verlangen, weg liefde, het is ijskoude sex, meer niet……….

Jij neemt er genoegen mee, voor even en je grenzen worden steeds meer verlegd.

Mijn eigenwaarde is ergens onderweg verloren gegaan, tussen de vernederingen, de scheldpartijen en het geweld.........

Oh het is zo een charmante man hoor ik iedereen zeggen.

De mannen zijn gek op je botte humor, vaak ten koste van mij,  je spitsvondigheid en je brutaliteit.
De vrouwen kwijlen om je grapjes en je charme....

Op zo'n moment ben je heel even weer lief voor me.
Al krommen mijn tenen omdat ik weet wat er later gaat volgen, zodra je publiek weg is...

Ik ben een kei geworden in het ontkennen en het excuses verzinnen en het dus goedpraten van je steeds meer escalerende gedrag.

Je belooft ten overstaan van je publiek beterschap en meer liefde naar mij en poogt het wederom af te kopen met een goedkoop gescoord cadeau van de Marktplaats.

Met valse beloftes van droomvervullingen en wensen…... 

Tot ik het eindelijk ging snappen hoe het werkte.........

Mijn overlevingsdrang groeide en ik mij ging verweren.......

En het bij toeval ontdekte over je jarenlange affaires met welke vrouw er ook maar voor open stond...

IJskoud de beste, vond je jezelf, zo vol was je van je eigen kwaliteiten....

De slimste trucjes haalde je uit om overal en met iedereen samen te zijn, je baas en ik merkte er toch immers niets van...

Jezelf thuis zwaar verwaarlozend, niet verzorgend ,al riekend,  gaten in je kleren, als een zwerver liep je erbij.

Wat ik ook voor je kocht, jij koos ervoor om het slachtoffer te zijn in dit alles en wilde je rechten als man opeisen en dat deed je dan vervolgens ook.

Toen liet ik je niet meer toe en zonderde me af.
Ik koos voor mij......

Met alle gevolgen van dien..............

Jouw haat explodeerde,  je was een lopende tijdbom......


©

De mandarijn en zijn belager

Met wat stijve vingers poogt zij de schil van de mandarijn te ontdoen. 

Ze zet haar nagels er ferm in en dan gebeurd het, de mandarijn sputtert flink tegen en spuit als afweer mechanisme een straaltje zure inhoud naar buiten. 

Precies over haar velletje van haar nagelriemen waar ze gister zo aan had zitten peuteren tot bloedens toe.

Gotver!!! 

Dat doet zeer, het bijt er flink in! 

Zij gooit de half afgepeuterde mandarijn neer 

op het schoteltje op haar tafel en rent ze snel naar de keuken.

Oeehhhhhh snel snel, dat bijt als een gek. 

De kraan is blij! 

Heheh eindelijk mag ik weer eens zien voor wat ik

waard ben en laat mijn stralen water prettig en doch enigszins gestoord los. 

Ja oké, het gaasje in mijn mond is ook hard aan vervanging toe!
Nee ik spuit geen net straaltje meer, nee! 

En wat is daar dan weer mis mee, mompelt de kraan...

Ze houdt haar gewonde vinger onder de sputterende kraan en haalt diep adem van verlichting.

Hehhhhhhh dat is lekker!

De kraan zijn wangen beginnen te gloeien van dit compliment. 

FUCK!!!!!!! Ze verbrand haar vinger nu die net eindelijk verlost was van het gif van de pissige mandarijn!

Uit dat kreng en ze geeft een harde zwaai aan de kraan, die zich nergens van bewust is en nu verder mokt in stilte!

Ze veegt haar vinger voorzichtig af aan de handdoek aan het haakje. 

Gatver, die meurt ook een uur in de wind en ze pakt de doek en loopt ermee naar de wasmachine. 

Ze opent het deurtje en smijt met een pesthumeur de handdoek door de ring naar binnen!

Uit de la haalt ze een schone en hangt die met een soort van ironische tederheid op, zo van ja jou 

kan ik nog wel eens heel hard nodig hebben in de nabije toekomst!

Een diepe zucht ontspringt de spanning op haar borst!

Vol goed moed loopt zij weer richting tafel, waar ze de inmiddels gevreesde mandarijn aanschouwt!

De mandarijn ziet haar al aankomen en wringt zich met al zijn kracht weer in zijn kapotte jasje.

Ze pakt het schoteltje waar de mandarijn een verwoede poging doet om net te doen of ze nergens wat van af weet, en loopt ermee richting achterdeur.

De deur piept en kraakt en zucht, vooral omdat die dit ritueel al zo vaak heeft meegemaakt en weet wat er straks gaat komen.

Eenmaal buiten loopt ze naar de compostbak, opent die met een gezicht opzij trekkend van de walm die daar uitkomt zetten en ze gooit misnoegend de afvallige en opstandige mandarijn met een harde kwak in de bak!

Kloink, zegt de mandarijn en schrikt van de harde klap van de dichtvallende deksel.

Zo! Hij denkt dat hij veilig is daar in dat donkere hok.

Ondertussen bemerkt hij nogal wat beweging naast zich.....

Wat?? Hallo! Hallo!!! Is daar nog een leuk mandarijntje misschien?????

Voor hij het beseft wordt hij bruut genomen door een kudde witte krioelende wezens die al hevig en zeer snel hem van zijn zo dierbare schilletje afhelpen!

Neeeeeeeeeeeeeeeee!!!!!!! 

Het geluid van de gillende mandarijn, verstomd...het wordt stil in de bak.

De achterdeur zucht nog maar eens diep...........

©

Echo van de vrijheid

©

Ik zie een hand..........de vingers staan gespannen en roepen om hulp

Ze zijn omhult met een dikke wazige massa van onbekendheid

Heb je het tegen mij? Ja jij!!!! Help me! Ik poog om je vingertoppen te raken maar ik redt het net niet.....

Ik moet me echt compleet verrekken en uitrekken om je hand in de mijne te krijgen....

Ik heb je beet, ik voel je warmte en ga trekken..... Steeds harder want je wilt los, vrij........

Met al mijn kracht en macht trek ik je uit de verstikkende massa die je heeft omringt....

Eerst je hand, je pols, je elleboog, je hele arm.........

Ineens was daar je schouder, een been een heup en daar............JIJ!!!!!

Door de kracht trok ik je als uit een vacuüm en plopte je tegen mij aan...........

Je kijkt me onderzoekend, vriendelijk en opgelucht aan....... maar je ziet me niet echt.....

Ik voel je lichaamswarmte tegen mij aan en de echo van mijn verlangen kaatst op jou terug......

Even was daar een momentje van het waarnemen, het voelen en het gezien worden........

Maar al snel leiden jouw ogen zich een blik verder, van mij af..............

Daar waar de vrijheid lonkt en er zoveel te zien en te beleven valt.........

Al beschaamd draai jij je ogen van mij af en laat je hoofd wat zakken............

De aandacht is weg, al snel vervlogen naar andere oorden en mensen......

Ik aanschouw je van een afstand en voel nog steeds jou indruk op mijn bestaan geprint....

Het doet mij verdriet dat je mijn hand hebt losgelaten en bent verder gegaan...........

Hoop, was mijn lijntje naar wat er heel even was........ Maar ik zie je je vleugels uitslaan

En je vliegt van mij af zonder om te kijken........dat raakt mij diep......

Waar zijn mijn eigen vleugels...... Ik tracht om met mijn armen op mijn rug naar ze te zoeken....

Daar!! Nog niet geheel volgroeid en ik steek mijn hand uit......... Ook ik hoor mezelf nu roepen om hulp.......

Wie weet is er wel iemand die ook mij kan vrijlaten..............

Dan vlieg ik naar jou of kies ook een ander richting...... Hoor!!! Mijn echo al klinkend................... ©

Nachtwacht

 ©

Ik wacht op de nacht in al zijn pracht en glorie

De stilte doet mij op adem komen en verwonderlijk naar boven staren

Geen zicht voor ogen,  zo donker is het hier

Mijn hoofd zachtjes  achterover gedrukt in de stoel, raak ik net met mijn haar het kussen

Ik geef mij over en vertrouw erop dat zij haar werk goed zal doen

Als een fluwelen deken vol flonkeringen roept zij haar volgelingen

Met zijn miljoenen tegelijk zingen zij het lied der eeuwig en ontelbaarheid

In koor dansen zij stuk voor stuk een eigen ritme met af en toe een gast doorlatend met haast

Met een flikkerlicht zo helder want stel je voor dat je tussen al dat moois niet opvalt

Het is net een pronkeman die zich uitslooft voor een eventuele paarpartner

Ik besef me dat ik naar een reflectie kijk van mijn eigen zijn

Al die sterren zijn als al mijn sproetjes, die dansen ook zo vrolijk over mijn lijf

Het warme, donkere, fluwelen mysterie is wat ik uitstraal

Het verlangen om ze aan te raken en er tussen te huppelen of mee te zweven is als in mijn dromen

De nieuwsgierigheid en honger naar het ontdekken is wat ik wens dat mij ooit overkomt

De maan kijkt rustig toe, en gaat zijn eigen gang want alles is immers in evenwicht

Het voelt zo vertrouwd, alle wijsheid in pacht tegelijk in één ogenschouw

Eeuwenlang heeft dit beeld zich laten bewonderen, velen zijn gefascineerd

Niemand heeft ze ooit kunnen doen opeisen en beheersen

Wij als nietig onderdeel zouden daar van kunnen hebben geleerd

Als ik een glimlach voel opkomen, lachen zij mij vriendelijk terug

Wanneer er door mijn ontroering een traan mijn ogen verlaat, fonkelen zij nog harder

Alsof ze mij vertellen, kom heb vertrouwen het is goed, het is allemaal ok

Een diepe zucht ontsnapt er aan mijn bewustzijn en mijn lijf laat los

Een gevoel van gelukzaligheid doet zich meester en ik geniet van dat moment

©

Clouds

 ©

©

©

©

Leaves

©

©

©

Forgotten Souls

©

On the island of the forgotten, rises the armour

Veil the winter even though its warm 

Cluttering all over the curses drooling about lost songs

Summer is long gone for the forsaken ones

It last their past common sence to waken up the cold

Remember all about the others who have gone before they must

Hail Hail, them all gathering heads al near by

Whispering the words of wisdom of that old song alas!

Their unspeaking eyes are luring across the waves

So long has it been while they have rising the glass

One by one they start to sing, the old song of the forgotten island of souls.....

 ©

Flowers

©

©

©

Ode aan de Vlinder

©

Met een zacht rukje ontdoe ik mijn vulpen van zijn hoedje…....pfffflopppp, zegt hij.

Blij dat hij het daglicht weer eens mag aanschouwen. 

En laat hij zich vol overgave door mijn vingers en mijn gedachten sturen ………..

Er zit me iets dwars…. Al dagen!
Het vreet aan mijn ingewanden.......

Ik bespeur een grote mate van onrust, van onzekerheid in mijn achterkamer. 

Daar waar het lichtje wat anders zo helder fonkelt en nu manken vertoont……

Ik pak mijn nieuwste Led zaklamp en probeer het manco te vinden.

Echter mijn nachtblindheid verstomt elk vermogen tot verlichting.

Mijn immer vrolijke inborst is getroffen door pijnlijke momenten.

Het aloude patroon van het invullen om de schijnbaarheid van het weten te vergoelijken, heeft zijn intrede gemaakt……..

“Joehoe”……., roept het; “Ik ben het maar! Ik dacht..je hebt vast wat hulp nodig!”

De weegschaal van wellus en nietes maakt overuren……..

Het gewichtje wat zou moeten beslissen, is er met de redelijkheid vandoor gegaan!

Af en toe komt er een postbode, die belt aan….

Ik smeek hem om goede berichten. 

Hij verstaat echter mijn taal niet en trekt een nietszeggende blik om vervolgens ongeïnteresseerd  zijn schouders op te halen en weg te lopen………….

Mijn achterkamertje staat ondertussen vol ongeopende post, vol boodschappen, kaartjes  uit een ver  verleden en dozen vol geschenken…………

Ik  had alles bewaard voor later……………..als…………

Echter dat later is al zo vaak langs gekomen en aan mij voorbij gegaan…………..

Zonder die kans te pakken en alles te gaan inzien…….

Mijn buik protesteert heftig………….

Het is een aloud gevecht tussen hart en verstand….. 

Tussen dromen en werkelijkheid……. 

Tussen en wolken en betonblokken ………

In de vergangenheid van het leven, mijn leven…………..

Sta ik wederom op een kruispunt…………..

Mijn meest kwetsbare zelf, pas deelgegeven aan de sleuteldrager van mijn keuze.

Dat is ook wat mijn zekerheden hebben doen verwarren en mijn lampje doen manken……

Angsten heersen over de ingewanden van het spaarzaam verlichte achterkamertje……

Laat ik los…..of blijf ik nog even………..

De knoop in mijn buik vervliegt bij de hoop en verstart weer bij de dominante onzekerheid van mijn ongeduld..

Afwijzing is niet immer aanwezig in dit lied der zielsroerselen.

Het is een aangeleerd gegeven om die onzekerheid te verexcuseren……..

De wispelturigheid van de dagen tarten mijn gemoedsrust…..

Van golvende massa’s in al de ledematen naar het immens eenzame verdriet der niet controleerbare

Kwetsbaarheid is de naam……………..

De naam van de kwelgeest die de vlinders in mijn buik tot oproer hebben gebracht…………….

Zoveel mogelijk van links ….naar rechts………….. de balans van de zekerheid in twijfel brengend……………..

Zelfs de Duitstalige cd van Jan Smit, waar mijn buren blijkbaar gek op zijn, brengt mij tot tranen…………

De noten zijn een harde dobber voor mijn hart……………

Ik kan ze niet meer doen bedwingen en laat de galmen over me heen varen………

Mens , je leeft!!!!!!!!!

Dankbaar voor het vermogen om dit te ervaren….Nooit gedacht dat het nog mogelijk zou zijn…….

Ik zou moeten dansen, zingend door de straten van Jupiter en zweven op de sterren van het onbekende………

Elke vlinder zijn vrijheid moeten geven, met het vloeien van deze inkt…..

Wolken vol bravoure al bungee jumpend aan de mooiste ster!

De tijd zal het me leren…………………

©