Hartverscheurend

©

Het kriebelt zachtjes in mijn omgeving, het tintelt en het roept mij.

De atmosfeer verduistert langzaam om me heen ik ervaar een unheimisch gevoel.

Ik begrijp niet waarom ik me zo voel, tot de middag daar is en ik krijg het nieuws.

Ik haal diep adem en recht mijn rug, een zucht vanuit mijn tenen en vervolg mijn weg.

De levenskracht vervliegt langzaam uit haar zwakke lijf met een laatste vaarwel.

Zij heeft het opgegeven op het laatst , ze wilde echt niet meer, haar lijf kon niet meer.

Haar leven was hard, eenzaam en zwaar, 2x weduwe en noch immer krachtig en zichzelf.

Ze kreeg immers een prachtig zonnekind. Een weerspiegeling van alles wat zij zelf had willen zijn.

Ze deelde haar met hart en ziel aan de wereld en ze koesterde haar als een leeuwin.

Mijn hart breekt zachtjes als ik je tranen zie, het verscheurende gevoel diep binnenin.

Ik herken je pijn en leef met je mee, maar hou mij sterk om jou te kunnen troosten.

Achter mijn ogen vloeien mijn eigen tranen van nog onverwerkt verdriet.

Rouw die nog niet zijn weg heeft vervolgd. Nog zoekende, in de wirwar van het leven.

Ik hoor mezelf jou zeggen, laat het maar gaan het is goed....... en sla mijn armen om je heen.

Ik kan jou niet helpen, je pijn niet dragen, maar er alleen maar voor je zijn.

Jou de ruimte geven die ikzelf had gewild en nooit verkregen.

Jou het begrip geven , juist die ikzelf nauwelijks heb gehad.

Troosteloos ben je, nu nog wel... Maar het wordt straks wel iets beter.

Dat is alles wat ik je kan beloven, meer is er nu even niet..... al zou ik willen kunnen toveren.

Daar is vriendschap voor, een luisterend oor, een paar armen om je heen.

Een glas wijn, een zakdoek, met je lachen en met je huilen. 

Ook al wil je dat het over een paar dagen over is, die vreselijke pijn verdwijnt.

Jij je moeder weer kan bellen en dat alles weer normaal is. 

Dan dondert de werkelijkheid keihard naar binnen.

Je raaskalt over en weer, je tranen zoeken het diepste punt.

Je neus loopt een eigen weg en de wanhoop en besef klinkt door.

Je trekt je stilletjes terug onder de dekens, weg van deze wereld terug in de baarmoeder als het lijkt.

Zo af en toe stoot je je tranen onuitputtelijk uit over je schone nachtgoed om diep schokkend weer tot rust te komen.

Je trekt je knieën nog eens extra hoog op om jezelf zo klein mogelijk te maken.

Jouw wereld staat stil en de rest draait rücksichtslos door. Wat jou alleen nog maar meer doet terugtrekken.

Niemand kan jou die pijn doen verlichten. Haal maar diep adem en je zal zien dat je er nog bent....

©