Mushrooms in the Fall

©

©

©

©

Hartverscheurend

©

Het kriebelt zachtjes in mijn omgeving, het tintelt en het roept mij.

De atmosfeer verduistert langzaam om me heen ik ervaar een unheimisch gevoel.

Ik begrijp niet waarom ik me zo voel, tot de middag daar is en ik krijg het nieuws.

Ik haal diep adem en recht mijn rug, een zucht vanuit mijn tenen en vervolg mijn weg.

De levenskracht vervliegt langzaam uit haar zwakke lijf met een laatste vaarwel.

Zij heeft het opgegeven op het laatst , ze wilde echt niet meer, haar lijf kon niet meer.

Haar leven was hard, eenzaam en zwaar, 2x weduwe en noch immer krachtig en zichzelf.

Ze kreeg immers een prachtig zonnekind. Een weerspiegeling van alles wat zij zelf had willen zijn.

Ze deelde haar met hart en ziel aan de wereld en ze koesterde haar als een leeuwin.

Mijn hart breekt zachtjes als ik je tranen zie, het verscheurende gevoel diep binnenin.

Ik herken je pijn en leef met je mee, maar hou mij sterk om jou te kunnen troosten.

Achter mijn ogen vloeien mijn eigen tranen van nog onverwerkt verdriet.

Rouw die nog niet zijn weg heeft vervolgd. Nog zoekende, in de wirwar van het leven.

Ik hoor mezelf jou zeggen, laat het maar gaan het is goed....... en sla mijn armen om je heen.

Ik kan jou niet helpen, je pijn niet dragen, maar er alleen maar voor je zijn.

Jou de ruimte geven die ikzelf had gewild en nooit verkregen.

Jou het begrip geven , juist die ikzelf nauwelijks heb gehad.

Troosteloos ben je, nu nog wel... Maar het wordt straks wel iets beter.

Dat is alles wat ik je kan beloven, meer is er nu even niet..... al zou ik willen kunnen toveren.

Daar is vriendschap voor, een luisterend oor, een paar armen om je heen.

Een glas wijn, een zakdoek, met je lachen en met je huilen. 

Ook al wil je dat het over een paar dagen over is, die vreselijke pijn verdwijnt.

Jij je moeder weer kan bellen en dat alles weer normaal is. 

Dan dondert de werkelijkheid keihard naar binnen.

Je raaskalt over en weer, je tranen zoeken het diepste punt.

Je neus loopt een eigen weg en de wanhoop en besef klinkt door.

Je trekt je stilletjes terug onder de dekens, weg van deze wereld terug in de baarmoeder als het lijkt.

Zo af en toe stoot je je tranen onuitputtelijk uit over je schone nachtgoed om diep schokkend weer tot rust te komen.

Je trekt je knieën nog eens extra hoog op om jezelf zo klein mogelijk te maken.

Jouw wereld staat stil en de rest draait rücksichtslos door. Wat jou alleen nog maar meer doet terugtrekken.

Niemand kan jou die pijn doen verlichten. Haal maar diep adem en je zal zien dat je er nog bent....

©

Ijskoude sex

Je bijtende zinspelingen raken me allang niet meer. Je galbakgedrag en gedreig over vreemdgaan ook niet. 

Het suist als een vervelende vlieg langs me heen.
Respectloos projecteer je je frustraties over 

je mannelijkheid op mijn vrouw zijn.

De eeuwige machtsstrijd aangaand wie er zijn zin zal krijgen, wie er vernederd zal zijn, over wie er zal buigen en zijn trots in zal slikken.

Wie zijn grenzen ver voorbij zal gaan om van het gezeik af te zijn.

De tederheid die er ooit was... 

Toen, ver in den beginne, toen je me nog wilde veroveren, me wilde begeren, me wilde koesteren........

Die is allang zoek, verdwenen in de spelonken van je oncontroleerbare drang naar macht, wellust…….

Je eeuwige jacht naar de bevrediging van jouw bestaansrecht.....

Je tekortkomingen straffend naar diegene die je nabij staat.

Al mijn zwakke punten, dus angsten misbruikend als jouw wapen om mij te bezitten, te sturen...

Je talent om mij steeds te manipuleren, zodat ik mijzelf zie verdwijnen, wegkwijnen in een rol die nooit uitgespeeld raakt.

Je ooit liefelijke zachte aanrakingen zijn verharde ijskoude dreigementen geworden die mij fysiek en lichamelijk pijnigen.

Jou kracht is groot, bruut en overheersend.
Mijn zachtheid verzinkt in de poel des wanhoop.

Ik ben een hoer voor jou, zo noem je me ook, dat is jouw haat jegens alle vrouwen in je leven.

Ik voel me ook zo, vies, misbruikt, vrouwloos en heb mijn lichaam losgelaten om jou je zin te geven.

Weg warmte, weg tederheid, weg dromen, weg verlangen, weg liefde, het is ijskoude sex, meer niet……….

Jij neemt er genoegen mee, voor even en je grenzen worden steeds meer verlegd.

Mijn eigenwaarde is ergens onderweg verloren gegaan, tussen de vernederingen, de scheldpartijen en het geweld.........

Oh het is zo een charmante man hoor ik iedereen zeggen.

De mannen zijn gek op je botte humor, vaak ten koste van mij,  je spitsvondigheid en je brutaliteit.
De vrouwen kwijlen om je grapjes en je charme....

Op zo'n moment ben je heel even weer lief voor me.
Al krommen mijn tenen omdat ik weet wat er later gaat volgen, zodra je publiek weg is...

Ik ben een kei geworden in het ontkennen en het excuses verzinnen en het dus goedpraten van je steeds meer escalerende gedrag.

Je belooft ten overstaan van je publiek beterschap en meer liefde naar mij en poogt het wederom af te kopen met een goedkoop gescoord cadeau van de Marktplaats.

Met valse beloftes van droomvervullingen en wensen…... 

Tot ik het eindelijk ging snappen hoe het werkte.........

Mijn overlevingsdrang groeide en ik mij ging verweren.......

En het bij toeval ontdekte over je jarenlange affaires met welke vrouw er ook maar voor open stond...

IJskoud de beste, vond je jezelf, zo vol was je van je eigen kwaliteiten....

De slimste trucjes haalde je uit om overal en met iedereen samen te zijn, je baas en ik merkte er toch immers niets van...

Jezelf thuis zwaar verwaarlozend, niet verzorgend ,al riekend,  gaten in je kleren, als een zwerver liep je erbij.

Wat ik ook voor je kocht, jij koos ervoor om het slachtoffer te zijn in dit alles en wilde je rechten als man opeisen en dat deed je dan vervolgens ook.

Toen liet ik je niet meer toe en zonderde me af.
Ik koos voor mij......

Met alle gevolgen van dien..............

Jouw haat explodeerde,  je was een lopende tijdbom......


©

De mandarijn en zijn belager

Met wat stijve vingers poogt zij de schil van de mandarijn te ontdoen. 

Ze zet haar nagels er ferm in en dan gebeurd het, de mandarijn sputtert flink tegen en spuit als afweer mechanisme een straaltje zure inhoud naar buiten. 

Precies over haar velletje van haar nagelriemen waar ze gister zo aan had zitten peuteren tot bloedens toe.

Gotver!!! 

Dat doet zeer, het bijt er flink in! 

Zij gooit de half afgepeuterde mandarijn neer 

op het schoteltje op haar tafel en rent ze snel naar de keuken.

Oeehhhhhh snel snel, dat bijt als een gek. 

De kraan is blij! 

Heheh eindelijk mag ik weer eens zien voor wat ik

waard ben en laat mijn stralen water prettig en doch enigszins gestoord los. 

Ja oké, het gaasje in mijn mond is ook hard aan vervanging toe!
Nee ik spuit geen net straaltje meer, nee! 

En wat is daar dan weer mis mee, mompelt de kraan...

Ze houdt haar gewonde vinger onder de sputterende kraan en haalt diep adem van verlichting.

Hehhhhhhh dat is lekker!

De kraan zijn wangen beginnen te gloeien van dit compliment. 

FUCK!!!!!!! Ze verbrand haar vinger nu die net eindelijk verlost was van het gif van de pissige mandarijn!

Uit dat kreng en ze geeft een harde zwaai aan de kraan, die zich nergens van bewust is en nu verder mokt in stilte!

Ze veegt haar vinger voorzichtig af aan de handdoek aan het haakje. 

Gatver, die meurt ook een uur in de wind en ze pakt de doek en loopt ermee naar de wasmachine. 

Ze opent het deurtje en smijt met een pesthumeur de handdoek door de ring naar binnen!

Uit de la haalt ze een schone en hangt die met een soort van ironische tederheid op, zo van ja jou 

kan ik nog wel eens heel hard nodig hebben in de nabije toekomst!

Een diepe zucht ontspringt de spanning op haar borst!

Vol goed moed loopt zij weer richting tafel, waar ze de inmiddels gevreesde mandarijn aanschouwt!

De mandarijn ziet haar al aankomen en wringt zich met al zijn kracht weer in zijn kapotte jasje.

Ze pakt het schoteltje waar de mandarijn een verwoede poging doet om net te doen of ze nergens wat van af weet, en loopt ermee richting achterdeur.

De deur piept en kraakt en zucht, vooral omdat die dit ritueel al zo vaak heeft meegemaakt en weet wat er straks gaat komen.

Eenmaal buiten loopt ze naar de compostbak, opent die met een gezicht opzij trekkend van de walm die daar uitkomt zetten en ze gooit misnoegend de afvallige en opstandige mandarijn met een harde kwak in de bak!

Kloink, zegt de mandarijn en schrikt van de harde klap van de dichtvallende deksel.

Zo! Hij denkt dat hij veilig is daar in dat donkere hok.

Ondertussen bemerkt hij nogal wat beweging naast zich.....

Wat?? Hallo! Hallo!!! Is daar nog een leuk mandarijntje misschien?????

Voor hij het beseft wordt hij bruut genomen door een kudde witte krioelende wezens die al hevig en zeer snel hem van zijn zo dierbare schilletje afhelpen!

Neeeeeeeeeeeeeeeee!!!!!!! 

Het geluid van de gillende mandarijn, verstomd...het wordt stil in de bak.

De achterdeur zucht nog maar eens diep...........

©