De belegering van de Snotyeti's

Ik kijk door de spleetjes van mijn opgezwollen oogleden om me heen  en zie alleen maar hopen met witte zakdoekjes vol geplamuurd met snot.
Het lijkt wel een soort uit de klauwen gelopen sneeuwsnotbui. Een belegering van de snotyeti’s.

Maar goed ik worstel me al graaiend door de hoop heen of er ergens nog een puntje droog papier tussen zit, want het loopt zo mijn neus uit langzaam richting lippen. Daar zit ik echt niet op  te wachten want ik doe al genoeg aan recycling.

Een onverwacht kokhalzende hoestbui staakt mijn heldhaftige zoektocht. Een leger grof zeezout korrels heeft zijn plek ingenomen achter in mijn keel,  net in de bocht naar onderen neergaand in je strottenhoofd richting luchtpijp en slokdarm.
Je kent hem wel, de befaamde bocht! Als daar zich iets schuilhoudt dan kun je niets anders dan het pogen er zo snel mogelijk uit te werken zodra de voorbode van het kotsen zich voordoet. Het overvloedige speekselvloed die de invasie van je maaginhoud gaat aankondigen. Hoestbuien die vanuit je tenen naar de ruggenwervels via je te volle blaas en weer terug bij je neus uitkomen. Een groot symfonie van onbehagen.

Vergelijk het met je mond (blijkbaar) open in de buitenlucht lopend of fietsend (dus het liefst iets met enige vorm van snelheid) en dat er dan precies  1 of meerdere kutvliegjes met grote snelheid  je befaamde bocht in knallen. Uiteraard was dat ook net niet hun idee maar ja fate, destiny of het lot, fucking Karma of hoe je het ook noemen wilt. Het is gewoon te laat. Geen redden meer aan! Niets meer rest dan of te kokken of heel hard met een blik van afgrijzen het proberen weg te slikken.      

Zoiets is het dus maar dan net niet!

De snot heeft het inmiddels nodig gevonden om het terrein van mijn voorhoofd en bijholtes uit te breiden naar mijn oren. Die geven mij nu het gevoel van een strijker in je linkeroor die een leuk signaaltje afgeeft naar het rechteroor zo van joehoe ben jij er ook vandaag???!!!! Tot overmaat van ramp beginnen nu ook mijn speekselklieren zich te bemoeien met het feestje en zwellen de boel nog eens lekker op. Waardoor het lijkt of elke tand en kies in je mond uit elkaar dreigen te vallen van zenuw pijnende verrotting. Jippieeeeeeeee. Het is echt een waar feest, noemt het gerust een Grand Gala!

Ik ga wanhopig met overal spierpijnen en vreemde kuren van mijn lijf strompelend richting badkamer. Oh wat voel ik me zielig, daar is Remi niets bij! Ik duw er een vette pijnstiller in en maak de tigste warmwaterkruik want mijn handen zijn zo koud als een ijsblok uit de Noordpool. Incl. ijsberen en pinguïns . Mijn huis voelt als een koude iglo en ik krijg tot overmaat van ramp door de foute koude en vochtige wind ook mijn houtkacheltje niet aan! Man man kan het nog erger?

Nee het kan momenteel even niet erger. Niets rest mij om het maar te accepteren en het gewoon te gaan ondergaan, net als de miljoenen mede stumpers die nu ook zo thuis zitten of liggen. En de door mij welbekende Hediaanse filosofie maar weer eens aan te halen: Het is vanzelf gekomen, dus het gaat ook vanzelf weer weg.
Ik neem nog even een nieuwe keukenrol en stoom nog maar even braaf door.

Zie ginds komt de stoombak je oren weer uit! 

De snot hangt te lachen het feest is weer gaand. 

Hoe kotsend en hoestend waant zij zich een weg, 

Door alle snotterbellen en zakdoekjespret

©Jadja