Eruptioneel

Zenuwachtig en doch enigszins wat opgewonden, loop ik door het huis.
Nogmaals alles even nalopend, ja het is goed zo. 

Als een madam trek ik nog snel even het kussen op de sofa recht, zodat het lijkt of je er altijd welkom op bent.....

Ze kijkt me aan en fluistert zacht, kom..........vlei je neer,  ik bescherm je en koester je.........

Geen rust in mijn trillende lijf, tel tot tien en haal diep en rustig adem......in.......en weer uit.........

Almachtig, dat is lang geleden dat ik me zo heb gevoeld. 

Mijn blik trekt zich een weg door de spleten van mijn half openstaande lamellen.

nee........nog niets...... al turende in de verte van de oneindigheid van het moment.

Zou hij dan wel komen? Kan hij de weg naar mij wel gaan vinden? 

Plots kruipt er een kolonie mieren dwars door mijn buik, in een tempo die het gevoel niet kan behapstukken. 

Wat weer een reactie veroorzaakt vanaf mijn onderbenen.  

Mijn haren gaan als in galop, maar wel netjes op een rij achter elkaar aandravend, richting de buik om zich daar te doen samensmelten. 

 Een  nieuwe species die zich als een eruptie spontaan heeft doen ontwikkelen.


Mijn veelvuldig bezoek aan mijn toilet schept een verbazing op het glazuur.

Nimmer is hij zo aandachtig en vaak bezocht. 

Hij glimt van trots , zich niet beseffende dat hij slechts is gebruikt voor eigen doeleinden.

Mijn oren spitsen zich, hoor ik daar een auto stoppen? ja........de deuren slaan dicht er valt een stilte. 

Het kloppen van mijn hart overstemt de geluidloze luchtverplaatsing van mijn opwinding.

Ik hoor voetstappen en het piepen van mijn ongeoliede hekje, wat mij nu als muziek in de oren klinkt.

Ik probeer mijzelf bij elkaar te rapen, want de atoomdelen vliegen door de atmosfeer van hoge verwachtingen.

De bel gaat.........zucht.............ik wacht nog even een klein moment en tel de seconden van verlangen.

Met een ruk gooi ik de deur open en mijn adem stokt...........

Ik kijk en verdrink in de mooiste ogen die ik ooit heb gevoeld, tot in mijn kruin en tenen.

De woorden zijn ongezegd en verstomd door de fysieke aantrekkingskracht die zich deel van ons samenkomen heeft gemaakt.

Er verschijnt een meesterlijke glimlach, zowel op zijn machtig mooi gevormde lippen als in de twinkeling van zijn ogen.................
Nog even langer en ik bezwijk.

Ik zie jou.........en jij ziet mij........ meer is er niet.........

De wereld verdwijnt, we zijn samen. 

Dat is alles wat het universum altijd al had voorzien wat stond te gaan moeten gebeuren.........