Het onvolmaakte moment

44 dagen was het inmiddels al weer verder. 

Dagen en nachten volgepompt met machtige ideeën, verlangens en waanzin.

Waarom was ze eigenlijk akkoord gegaan met dit idiote plan?

Ze had toch ook de makkelijke weg kunnen kiezen. 

Nee hoor,  tuthola moest weer zo nodig. 

Ze gaat staan en zoekt haar ogen in de spiegel voor zich.
Snel sluit ze deze om enige confrontatie uit de weg te gaan.

Er valt een diepe zucht, vanuit haar ietwat opgezwollen navel. 

Ja ......mompelt ze en wrijft  zachtjes over haar buik, komt wel weer goed schatje.........

Nog even een snelle oogopslag in de spiegel en haalt zachtjes met haar vingertoppen wat haar opzij. Ze fronst net naast haar eigen blik kijkend en zegt hardop, Goh nou,  je ziet er ook niet uit vandaag!

Ze haalt laconiek haar schouders op en draait zich om.

De telefoon gaat over........... 

Ja jaaaaaaaa......... gotver moet dat nou, ben net zo lekker bezig!

Ze loopt als een kleuter die haar zin niet krijgt richting telefoon, al dreinend.

Het was de secretaresse van de Ambassade, het ging niet door...........meer hoorde ze niet.......

Langzaam liet ze de hoorn zakken. Haar schouders vielen als een zachte zucht naar beneden, haar hoofd volgde al snel.

Hallo mevrouw, mevrouw.............hoorde ze nog in de verte roepen.  Als in een waas van bevroren waterdruppels in de kou,  -40 op het plein in Moskou waar ze hem voor het laatst zag......

Ze voelde haar hart heel langzaam kleine scheurtjes maken.......

Grijpt naar haar wat bollende  buikje en hield deze stevig vast.

Al vechtend tegen de opkomende tranen NEEeeeeeeeeeee.

Dit zal haar niet gaan gebeuren! 

De gedachten ratelden als een machinegeweer door haar verwarde hoofd heen......

Ze schudt haar lijf heftig heen en weer,  om zichzelf weer met de beide benen op aarde te krijgen.  

Rustig maar, rustig maar,  hoort ze zichzelf zeggen. 

Zonder dat ze het zelf in de gaten heeft, bevindt ze zich weer voor dezelfde spiegel.

Maar nu kijkt ze echt..... Volle blik, zonder angst, zonder beven recht in haar eigen gezicht!

Ze staart alsof haar leven ervan afhangt, smekend op een oplossing.

Haar wenkbrauwen vormen een adelaar die een snoekduik naar beneden maakt, klaar voor de aanval.

Ok,  hoort ze haar eigen stem zeggen, ik ga het anders aanpakken.

Vol vurige energie zet ze zich weer achter haar bureau en gaat  aan de slag met alle ideeën die ze in deze 44 dagen al had neergezet

in een tekstdocumentje op haar laptop..............

©