zondag 30 juni 2013

schaduw vol geluid




Het ritme van mijn hart klinkt als de oude klok in de hal.
Hol en duidelijk aanwezig.
Een stoïcijns onafgebroken blijvende tik tak van jewelste.
Bruut geweld eigenlijk, want het verstoort mijn afgedwongen stiltegebod in mijn hersens.

Ben je nu helemaal besodemieterd!
Nee! Geen onverwachte wendingen in mijn verzonnen verhaal!
Waar ging het nu eigenlijk over…… 

Ik schud mijn hoofd en hoor het lichtelijk kraken in mijn nek.

Ook dat nog, artrose?! En dat op mijn leeftijd!
Wel ja begint het gepiep ook weer in mijn linker oor om vervolgens het rechteroor wakker te maken, om gezellig mee te doen aan een belachelijk feestfestijn.

Ja hou nu maar op, je verzint ook alles om eronderuit te komen om wat fatsoenlijks uit je handen te laten ontstaan!
Ik trek mijn schouders recht en bemerk hoe gespannen ik eigenlijk ben. ….
Wat doe ik daar nu weer aan.
Kop dicht, concentreer je nu eens…….

Ik hoor voetstappen in de donkerte langzaam naderend.
Het geluid word steeds luider, is het een vrouw of is het een man?
Mijn oren spitsen zich zoals ik dat nu eenmaal goed kan………
Ja het zijn mannen schoenen.
De pas is ferm en zelfverzekerd.

Zijn jas flappert want hij heeft zijn laatste 2 knopen niet vastgemaakt.
De wind speelt met de dansende jasflappen.
Zwaar ademend.
Het is een roker denk ik zo, ik hoor hem hijgen………

Ja nu!……………
Hij loopt langs en automatisch duik ik weg..

Hij stopt draait zich langzaam om, alsof hij voelt dat hij is bespied…………
Hij kijkt om zich heen, draait zich vanuit zijn middel half om en zijn ogen schieten vuur.
Zijn blik is beangstigend.
Diepe rimpels verschijnen op zijn voorhoofd.
Hij haalt zijn grote en markante neus nog even op en loopt dan weer verder in zijn stevige pas.

Ik haal opgelucht adem………pffffffffff
Niet normaal wat dat angstig kan zijn……

Plots zijn al mijn klachten verdwenen en heb ik energie voor 10.
Vreemde gewaarwording.
Wie was die kerel?
Wat doet hij hier midden in de nacht in dit uitgestorven gehucht!

Langzaam aan komt het vertrouwde getik van de klok weer in mijn gehoorgang tot leven……….
En mijn hartslag daalt weer tot een ritmisch geheel met het oudje.


Ik strek me maar even goed en knak zegt mijn nek.
 
Kom, ik ga maar eens slapen.
Al die opwinding is weer meer dan genoeg geweest voor 1 nacht.



                                 ©

maandag 3 juni 2013

Loslaten






Soms als het licht uitgaat hou ik mijn adem in....
Luister ik naar mijn hart, hoor mijn gedachten en ervaar mijn gevoel
Soms gaat mijn hartslag ervan over zijn toeren, of juist weer  niettemin

Soms krijg ik een warmte in mijn lijf, bij het idee dat jij ook aan mij zou kunnen denken
Dan zie ik je, hoor je, voel je,  smacht je, leef je, adem je, ik verlang je, een heleboel.........
Het zijn kostbare momenten van de stilte die mij troost in mijn eenzaamheid doen verzenken

Soms wil ik het je wel vertellen maar ik durf het dan ook niet direct
Ik ken je niet goed, maar toch eigenlijk ook weer wel
Ik zou het graag gaan ontdekken maar kan het niet alleen, met alle respect

Soms voel ik je verbondenheid, eventjes in een flits
Het maakt het dan allemaal direct weer verwarrend, wat een hel
Want de werkelijkheid zit helaas zo niet in elkaar, mits.......

Soms dan neem ik een besluit
Ik heb je afgetast maar ik krijg geen respons of toch soms.......
Ik ga je loslaten want ik wil vooruit


Soms Soms Soms........................

 ©