Terwijl langzaam de
grijze lokken de strijd met mijn voorheen blonde haren aan het winnen zijn, mijmer
ik even weg.......
Diepe rivieren van
zorgen hebben zich een weg gebaand op mijn voorhoofd.
Zal het dan toch zo
gaan lopen?
Ik veeg een verdwaalde
haar van mijn wang af. Lichtelijk geïrriteerd door dit gebaar, duik ik nog
dieper in de bank weg.
Mijn hart speelt met
vuur in mijn borstkas, de vlammen slaan alle kanten uit.
Haal een hap lucht naar
binnen, tel tot tien, hoor ik mezelf hardop zeggen, en adem weer diep uit!
De crisis is voor nu
bezworen, de angst ebt zich langzaam weg en maakt plaats voor een dikke natte
traan die over mijn gezicht naar beneden sijpelt.
Hoe heeft het ooit
zover kunnen komen?
Ik zoek een plaid die
ik over mijn aangedane lijf drapeer.
In de hoop dat het mijn
koude hart zal doen verwarmen...................
Er draait een grote kei
in mijn maag rond, die probeert er door de nauwe opening weer uit te komen.
Mijn zintuigen staan
wijd open, mijn geest dwaalt steeds verder af………
De rillingen denderen
over mijn rug alsof er net iemand over mijn graf heeft gelopen.
Waarom, waarom in
Godsnaam moest het zo gaan?
Met een harde klap
schrik ik uit mijn verleden, ontwaakt uit de nachtmerrie.
Een diepe diepe zucht, opluchting
maakt zich van mij meester. Je bent veilig, het is voorbij...................
©