Vele jaren later kwam ze er eindelijk achter.
Ze is geen gewone doorsnee vis, nee ze is een zalm.
Die springt tegen de stroming in, gaat haar eigen gang. Ferm en sterk en speels als wat.
Menig beer heeft haar geprobeerd te vangen, zagen al de lekkerste gerechten voor zich.
En hadden de barbecue al reeds met gloeiende kolen aan staan.
Zou ze dan misschien een uitzondering op de al eeuwenoude regel zijn?
Een nieuwe vorm van een haaizalm of een walviszalmachtige?
Een zalm met stekels, of wel misschien met een puntneusje.
Onbebarbecuebaar! Ja dat was ut!
Een te wilde ontembare puntneusje van de zalmachtige, met een welriekende geur verspreidend zodat ze onaangetast door de wilde wateren zou kunnen blijven rond dwarrelen.
Tot er op een dag geen beer meer was die haar uitdagingen wilde aangaan, geen jacht meer op haar wilde maken.
Alle andere zalmen bleven ver uit haar buurt, want zij was slecht nieuws zalm.
Daar wilden ze niet mee gezien worden laat staan geassocieerd.
Haar schubben begonnen al reeds wat slijtage plekken te vertonen door al het wilde gedrag van jaren. Hier en daar een graatje meer of minder. De glans leek langzaam weg te ebben in het zonlicht.
Totdat ze op een dag uit lag te rusten op een stil windloos zonnig plekje en er een grote donkere schaduw langs haar heen verscheen. Even schrok ze! wat was dat nou, zo dicht bij haar?
Een puntneus kwam als eerst, dan een prachtig markante verschijning, met brede vinnen en een licht grijze gloed over zich heen dat weerkaatste in het prachtige zonlicht. Wie is dat , dacht ze. Een koningszalm met een chronisch verstopte puntneus had haar verschijning gezien. En was gecharmeerd door haar eigenwijze gedrag en vertederd door haar manier van zwemmen.
Zeg schoonheid, zullen we samen een stukje stroomopwaarts zwemmen?
en zo zwommen zij samen weg, langzaam en betoverend totdat zij uit het zicht waren verdwenen.
©
